फूल र पुतली

एकदिन सानु छोरालाई सोधें _

थाहा छ,

पुतली कसरी बन्छ, छोरा ?

उसले निर्धक्क भन्यो –

बाबा, त्यो फूलबाट निस्केको हुनुपर्छ  

फूलका पत्ता जस्तै छन् उसका प्वाँख

फूलका धब्बा जस्तै छन् उसका आँखा

फूलका नली जस्तै छन् उसका हातपाउ

संगत पनि उस्को, फूलसंगै छ

भैगो,

लार्भा र प्युपा उस्कै गुरुहरुले सिकाउन्

अब मैलाई लाग्न थाल्यो -

कतै झर्दाझर्दै

फूलको मन  

पुतली बनेर उडिसकेको त हुँदैन ? 

शब्द/तर्क र टीआइए

“ साले, टि. आइ. ए.,

बंगुरको खोर !”

ए, डा. थानेश्वर !

दुईसाल अघि ताजमहल हेरेर फर्किंदाका  

तिम्रा यी घनघोर क्रोधी शब्दप्रति

अब मेरो कुनै आपत्ति रहेन |

यतिबेला मनमा तर्क उठेको छ,

सरकार साँच्चिकै पक्षपाती छ

साझा प्रकाशनले

हाम्रा अमर महाकविका हरेक पुस्तकमा   

स्व. लक्ष्मीप्रसाद भनेर लेख्ने भएपछि     

सरकारले पनि
उसंग भएको यौटैमात्र  विमानअड्डालाई 

स्व. त्रिभुवन अन्तराष्ट्रिय विमानस्थल किन लेख्तैन ?  

स्टुडियो शहर

कुनै मेला उत्सबमा झैं

शहर आजपनि व्यस्तै थियो  

देख्नासाथ उसले सोध्यो –

यात्रु, आऊ, तिमी कस्तो तस्वीर  चाहन्छौ ?

मसंग थरि थरिका हिमालहरू छन्, पर्खाल झैं बसेका

ढांचा ढाँचाका पहाडहरू छन्

खोला छन्, नदी छन्, गुफा, झरना छन्

भन, कहाँ बसेर खिच्छौ ?

छतमा कि झ्यालमा ?

डाँडामा कि तालमा ?
गुराँसको फूल या झोलुंगे पुलसित ? 

पृष्ठभूमिमा यो हिमाल नै खूब चल्छ
त्यसलाई पनि दायाँ बायाँ सार्न सकिन्छ  

रङ्ग पोतेर 
रातो, पहेंलो र गुलाफी पार्न सकिन्छ  

आज दिनभरी घामसंगै घुम्नु मात्रै ,

जंगलबाट बिस्तारै उठेर

माछापुछ्रेमा घुम्टो राख्दै निकाल्दै गरेको बादल, 

अकस्मात खनिएर 
बलेंसीमा तर्र झरेको  वर्षा , 

कुनै सिलसिला नछुटाउंला 

तिमी ढुक्क हुनु,

बेजोड सुन्दर र ताजा तस्वीरहरुको लागि 

यहाँभन्दा अन्त नसोच्नु,

तिम्रा रहरैपिच्छे घाम छायाँ मिलाउने   

म स्टुडियो शहर हुँ

तिम्रो मनकै एल्बममा चम्कीबस्ने 

एक मोहक, बेदाग जादुगर हुँ |

ढुंगाको शहर

एकदिन शहरलाई भनें-    

तिमी ढुंगै ढुंगाको शहर हौ  

दुइपाटे चौरको शिर भएपनि  

तिम्रो घांटीमै भीमढुंगा 

छातीमै ढुंगे बगर 

मुटुमा साँढे झैं बसेको चिप्लेढुंगा 

कम्मरमा नागढुंगा र

पाउमा ढुंगे-शांघु छन्

शहरले तात्तातै जवाफ दियो -

तैपनि, यहाँ

ढुंगा चिरेरै नदी बगेको छ

ढुंगाकै बिचमा तलाउ जमेको छ

ढुंगा खोपेरै गुफा बनेका छन् र

ढुंगाकै कापबाट झरना फुटेका छन्

ढुंगाले कोमलतालाई कहाँ रोकेको छ ?

ढुंगामाथि नै फूल फक्रिन्छ यहाँ  

मेरो सिरपोश भै बसेको माछापुछ्रेमा समेत   

ढुंगैमाथि हिउँ पोतिन्छ |

सोचें-

दुनियाका तारिफले नथाक्ने शहरलाई

जिस्काउनु व्यर्थै हो !

बाटो र याद

  

ढुंगाका छपनी टाँसेर

ढुंगाकै बिसौनी राखेर

वरपर पर्खाल उठाएर

फूल र रुखहरु लगाएर 

कसले बनायो होला यो बाटो

पछिसम्मलाई सोचेर

यो बनाउँदा उसको हरेक साँझ

बाटोकै चिन्तनमा डुब्यो होला

सपनामा बाटो नै घुम्यो होला

बिहान उठेर धेरैबेर

छपनीकै छनौटमा गम्यो होला

हिंजोभन्दा आज बोटहरुको उचाई

आँख-आँखै दांज्यो होला

छिटछिटो भएको हेर्ने हतारो या   

बेचैनीले गाँज्यो होला

मनको लामो शृंखलाबाट निकालेर

त्यत्रो धैर्यका साथ

कसले जन्मायो यो सुन्दर कला ?

ख्वै,

ऊ कहाँ छ, पत्तो छैन

बर्षौंअघि बितेको पनि हुनसक्छ

बाटो बनाएकै कहिले हो, थाहा छैन

तैपनि हरेक बटुवा उसलाई कल्पन्छ | 

धर्ती-पुत्र

धर्तीले बाक्लो हुस्सु ओढदा

मैले पनि पछ्यौरी ओढें

धर्तीले तातो सास फेर्दा

मैले पनि पसिना काढें

धर्तीले हिउँको दोसल्ला बेर्दा

मैले पनि बक्खु भिरें

धर्ती रुझ्दा म रुझें

धर्ती खुल्दा म खुलें

त्यसैले

धर्ती खुम्चिंदा म पनि खुम्चिन्छु

धर्ती टुक्रिंदा म पनि टुक्रिन्छु 

किनभने म धर्ती-पुत्र हुँ | 

झरीको किनार

हिंड्दा हिंड्दै झरी पर्यो  

रुझिनबाट बच्नलाई होला

मानिसहरु ओत खोज्दै दौडिए

झरी बिसाउने आशामा पर्खिरहे

म भनें झरीमा छिरें, लहडमै    

निथ्रुक्क भिज्दै हिडें   

आखिर मलाई थाहा भयो    

झरीको पल्लो किनार पनि हुँदोरहेछ     

जहाँबाट भेटिंदो रहेछ,

अथाह घामको साम्राज्य |