पीडाबोध

 

मलाई माफ गर

मैले नै उकालेको थिएं सारा यात्रुहरूलाई

मैले नै चढाएको थिएं चालक दललाई

विहानको जाडो छिचोल्दै उदाएका

उज्याला घामका किरणहरूसंगै

एउटा ताजा दिनको उल्लासमा

एउटा सुन्दर उडान

सुन्दर दृश्यावलीहरू

र त्यसपछिको

एउटा सुन्दर गन्तव्य

या प्यारो घर

सक्रान्ति मेला, महोत्सव

र अरू हजार रहर र सपनाहरू

म उडेको हुं संगसंगै

मलाई लिएरै उडेका हुन् उनीहरूले

ताकि संभव बनोस्

गन्तव्यमा

एउटा सुन्दर अवतरण

मलाई माफ गर प्रियजनहरू

दुर्भाग्यवश,

म पहिल्यै छूटें उछिट्टिएर

र छट्पटाईरहेको छु आजसम्म

असह्य पीडाबोधमा

निभाउन नसकेर आफ्नो कर्तव्य

र साक्षी बस्नुपरेकोमा

प्रलयरूपी आगोको लप्काले निलेका

सुन्दर जीवनहरुको दर्दनाक अवसानमा

म रोईरहेको छु पश्चातापमा

र कांपिरहेको छु अझै

शोक र समवेदनाको उत्कर्षमा ।

Forgive me

I showed the way up to all the passengers

I took the crew

In the freshness of the morning

With sunshine cutting across the chill of the city

A beautiful flight

Beautiful sceneries

And a beautiful destination

Or sweet home

Sankranti feast and festivities

A thousand other wishes and dreams

I flew with them together

So as to ensure, at the destination

A beautiful safe-landing

I'm sorry, dear ones

Unfortunately

I missed everyone

Being already hurled out suddenly

I'm mourning to this day

In the unbearable pain

Failing to fulfill my duty

And for having to be a witness

Of the painful end of the beautiful lives

Devoured by cataclysmic flames

I am crying in regret

And I'm still shivering

At the climax of grief and condolence.