Saturday, February 15, 2014

नाङ्गोपनको पक्षमा

नांगिनुलाई तिमी अनैतिक नभन
बरु नांगिएरै नैतिक बनेका छन्
कैयौं अनैतिकहरु
हेर,
नांगाहरु कति नजिक छन् एकआपसमा,
कति आत्मीय छन्,
केही नभएरै पनि साथमा
बाँडिरहेका छन् निस्फिक्री प्रेमको माधुर्य   
सृष्टीको अमर, अमुल्य उपहार  
त्यसैले
मुटु चोपेर बनाउँछन् नांगा तस्वीर, कलाकारहरुले
आगो र नौनी एकैसाथ मुछ्न सक्छन तिनीहरु,  
कविहरु खाली छटपटाउंछन् मात्रै,
शब्दहरु खश्रिएर अड्किन्छन - तिनका घांटीमा !

हरे बेहोशी,  
जब प्वाँख लगाएर भुरुरु उड्छ नांगो पुतली  
जब घुम्टो फ्याँकेर फक्रिन्छ नांगो गुलाफ
जब डोल-परेली खुल्छन नायिकाका  
या नांगो ओंठ फुस्फुसाउंछ,      
हजार केसिकाहरु एकैसाथ खिचिंछन् -
दर्शक अन्तस्करणमा,
र कौतुहलका हजार घिर्निहरु एकैसाथ चल्छन - घुरुरुरु
समय सुक्ष्म निद्राको ओडार छिरी निस्कंदा      
देख्छ,
निमेष ननिभेका नयनभित्ते दियोहरु  
अविराम अनुभूत भैरहेको तिनको न्यानोपन     
पिंग-मन मच्चिएर उरालिइरहेको        
र बेजोड सिर्जनाहरु लहलहाइरहेका स्वप्न-बगानमा !
तिनलाई समेल्ने मोह-बाजीमा       
कोही मिहिन सर्का गाँसेर अमर बन्छन्
(कोही भद्दा धर्का टाँसेर हराउंछन् )
चोक चोकमा
थप नांगा आकृति उभिन्छन्
(भीड जम्छ संग्रहालयमा ! )
र युगले सभ्यताको अर्को पुंजी थप्छ
त्यसैले,
नांगिनुसंग नडराऊ
नांगिनेसंग नकराऊ  
ए नांगिनेहरु हो,
निस्फिक्री, आफुखुशी नांगिऊ
यसरी कि,   
संसार आनन्दित बनोस् ,
भुलोस् उसले आफ्ना निरस तानाबाना
र एकैछिन किन नहोस्
निसंकोच तारिफ गर्दै हेरिरहोस्
रातो फुललाई झैं !  

Tuesday, February 4, 2014

सगुनको बेला

एअरपोर्टको लोडरले भन्यो-
यो साल झन् धेरै भित्रिए,                                 
काठका बाकसहरु काठमाडौँमा |

फूल थाप्दै गरेका    
यस्तै बाकसहरु टुलुटुलु हेर्दै
हातैको पासपोर्ट अझ दह्रोसित थामेर   
ऊ विदेशिएको थियो -
त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलबाट

आफन्तहरु भन्दैथिए –
बाबु, उता नहेर,
यो सगुनको बेला हो |

--------------------------------

जहाज उडिरहेकै बेला
अनिद्रामै उसले देखेथ्यो     
कहालीलाग्दो
भीर-भीरै दौडिरहेको सपना !
अघि कहिल्यै नदेखेको
त्यो सपनालाई
उसले साँच्चिकै आफ्नो भन्ठानेन |

बिचबाटोमा संगीहरु झैं    
अनिच्छापूर्बक उसले पुछेथ्यो  
आफ्नो निधारको रातो अक्षता |

दिर्घायुको आशिर्बाद  
त्यहि चम्किलो अक्षता झैं
गाउँभरका सबैलाई थाहा थियो
उसको परदेश बसाइं-अबधि |

सगुनको बेला
लटरम्म सपनाहरु मात्रै आफ्ना थिए | 


javascript:void(0)