पांच टुक्रा

भित्ताको प्रश्न 

घडीका सुइहरु

जब प्वाँख भएर उड्ने तयारीमा थिए

दासताको बिरुद्धमा

जोर जोर नाराहरु घन्के

ब्याट्रीहरुले पनि दिए बर्षदिनको झट्का

र संगसंगै उडे,

भित्ता उदास भयो

र  एकछिनपछि

उसले किल्लालाई सोध्यो-

साँच्चि तिमीले कहिल्यै घोचेका थियौ र उसलाई ?

किल्ला नाजवाफ थियो |    

आँशुको अनर्थ  

हठात् मेरो आँखामा पर्यो

सानो कीरा

र आँसुमा भिजेर त्यो मर्यो

मलाई खूब नमज्जा लाग्यो

मेरो आँसुले कहिल्यै

कसैलाई पोलेको थाहा थिएन |

सिरकको जवाफ 

जंगल छिचोलेपछि 
घामसँग बिदाबादी हुँदै
चिसो बताससंग हल्लिंदै

म पुगें

लेकका चिटिक्क परेका लजमा

र 

कोठाको सिरकलाई सोधें –

न्यानो त छौ नि ? 

म खूबै चिस्सिंदै आएको छु 

सिरकको जबाफ थियो –

म पनि दुइ तिन दिन भयो

कठान्ग्रिएर बसेको

तिम्रै संसर्गले

न्यानो हुने आशामा छु |

फूल 

फूल, बस् ,
आफैंमा यति सुन्दर छ कि
तारिफमा उसलाई  अबिर लाइदिन पर्दैन
कसैले हार पहिर्याईदिन पर्दैन
उसको वरपर दियो पनि बालिदिन पर्दैन
फूललाई पूजा पटक्कै मन पर्दैन
तर ऊ नै नभई कुनै पुजा हुँदैन | 

शंका/ उपशंका  

कोही कोही मानिसहरु शंका खोज्दै हिंड्छन

जरूर तिनले भेट्टाउँछन् यसलाई

र यसैको 'ब्रेकफास्ट' गर्छन्

बीचमा टुप्लुक्क देखापर्छ- उपशंका

त्यो झन् अद्भूत मीठो ठहर्छ

र यसरी 

शंका र उपशंकाको खुराकले  

दिनभरि शहर चाहार्न पुग्छ | 

सुस्केरा

माथि माथि 

अझ माथि

अझैँ माथि

गाँस्दै छु खाँवा, मेरी आमा

नभन्नु कसैलाई यो कुरा

मनमा छ छुरा

जति पोल्छ बाहिर

पोल्छ भित्र झन् त्योभन्दा धेरै न 

यो हिमाल हैन, यो पहाड हैन म चढेको 

यो हैन चिसो भित्ता त्यो अरुण खोलाको

यो तातो तावाबाट निस्केको हावा हो

कहाँ रुख छ ? कहाँ ओत छ ?

कहाँ छाँगो, कहाँ कलकल हिउँको पानी ?

बालुवामा तररर 
चुहिएको पसिनाको मै हुँ खानी

कुन मृगतृष्णाले तान्यो यो मेरो जवानी

देख्दैछु जहाज उडेका नीलो नभमा 
निधारमा रातो टीका लगाएर बिदा मागी 

फेरि झर्लान् यहाँ कैयौं म जस्तै अभागी

कल्पिन्छु, सम्झन्छु अहिल्यै हो जस्तो - 
अध्यागमनमा अगाडी पछाडी

देश छाडी घर छाडी 

हिड्नेको लर्को उसपाली

तब चिच्याउँछ यो आत्मा - म हुँ नेपाली

मेरो बाबा, 
सुनगाभा यहाँ फुल्दैन, फुल्दैन गुराँस

यहाँ देख्न मिल्दैन बर-पीपल चौतारी

मन्दिर, पोखरी, रजहाँस

जब राति चर्किन्छ सिसा झैं यो शरीर

जब पोल्छ यो छाती

भेल झैं आउँछन् सम्झना भाँती भाँती

झस्किन्छु, तर्सिन्छु म 
आखिरी यति न रैछ लेखेको 
जब उठ्दैन साथी हिंजो संगै सुतेको 
अनि प्रश्न गर्छु बेहिसाब आफैं माथि,

प्रश्नहरु फुट्छन जाती-नजाती 

मेरा बुद्ध ! म छु क्रुद्ध

तर छन् अबरुद्ध सब बाटाहरु 

यहाँ मान्छे होइन म हुँ एक औजार

यहाँ सरकार कहाँ हुन्छ, 
हुन्छ औजार बजार्ने ठेकेदार 
एक भाँचिन्छ त अर्का भेटिन्छन् हजार  
यहाँ कस्का  बेदनाको के छ सार ?

ए, चन्द्र र सूर्यको झण्डा, मलाई
नपठाउ यसरी आधा जलाई 
मलाइ थेग्नु छ खालि 
एक छानो एक मानो 

जहान आफ्नो र सानो खेतबारी

मलाई फर्किन मन छ 
पिजडा खुलेको चरा झैं 
पंख उचाली

तर भन्ने कहाँ मैले, सुन्ने छ कहाँ ?

देख्न मिल्दैन ठूल्ठूलो सपना यहाँ

सपनाको बिंड छ धेरै टाढा

बिपनामा पनि यो निराशा 
गाढा.....गाढा ...... गाढा ....!

माथि माथि .......................