द्वैधता

संसारको सबैभन्दा दुखी मानिस हिंड्ने बाटो हो-

द्वैधता

जहाँ कोही बुझ्दैन फूलको सुन्दरता

तैपनि ऊ भनिदिन्छ : ओहो क्या सुन्दर प्रकृतिको छटा !

जहाँ कोही बुझ्दैन जुनको उज्यालो

तैपनि भनिदिन्छ – ख्वै अब कहाँ बाँकी छ अँध्यारो ?

ऊ हिसाब गर्छ मनमनै

एक झुप्पा फूलको बजारमूल्य

र त्यसैबाट योजना बनाउँछ कुनै शिकारको

एउटा क्रुर, निर्लज्ज, कुरूप योजना !

टहटह पूर्णिमाको रातमा पनि

औंशीको भन्दा भयानक कालो हृदय बोकेर  

ऊ बाहिर निस्कन्छ 

र बोलाउँछ अबोध शिकारजन्य प्राणीहरुलाई-

‘आओ, उत्सवको निम्ता मान्न आओ

तालमा ताल मिलाओ, नाच, गाओ’

यसरी हाँस्दै रमाउंदै गर्दा

आफ्नै संगीको गला निमोठ्ने मनसाय लुकाइराख्नु

कत्ति कष्टकर होला ?

कत्ति दयनीय होला,

पलपलमा तूफानी सत्यसँग ठोकिंदै जोगिन खोज्नु,

अनायास झस्किनु पटक पटक ?

ऊफ, जिन्दगी नै यसरी

एकपछि अर्को नक्कली भेषमा कटाउनु

र बनावटी श्वास फेर्नु

कत्ति निरस, बिरक्तिलाग्दो र ग्लानिपूर्ण होला ?

निसन्देह, 
संसारको सबैभन्दा दुखी मान्छे

हिंड्ने बाटो हो-द्वैधता !