पहाड र पंखेटा

एकदिन पहाडहरुसंग म बेस्सरी रिसाएँ

ए पापी पहाडहरु,

नदी बौलाएर शहर पस्न थाल्दा तिमीले किन छेकेनौ ?

बादल मडारिएर असिना झर्न थाल्दा

तिमीले किन देखेनौ ?

आकाशमा उड्दै गरेको जहाज धर्मराएपछि

तिमी होचिंदा के हुन्थ्यो ?

राजमार्गमा गुड्दै गरेको बस ढल्पलाएपछि

तिमी कोल्टिदा के हुन्थ्यो ?

तिम्रा छातीका हिमताल आफैं थाम्नु पर्दैन ?

तिम्रा आंगका पहिरा आफैं धान्नु पर्दैन ?

मेरा खप्की सुनेपछि

पहाडहरुले कोक्याउँदै रुँदै भने –

प्रभु, सरकार !

खोइ कहाँ गए हाम्रा हातपाउ ?  

खोइ कहाँ गए हाम्रा पखेंटा

हामीलाई थाहै भएन

कुन श्रापका कारणले  

कसले लुट्यो हाम्रो स्वतन्त्रता ?

प्रतिदिन हाम्रो हृदय जल्छ

प्रतिपल हाम्रो आँखा रसाउँछ

र पनि हामी लाचार छौं, लज्जित छौं

त्यसपछि मैले इश्वरलाई भनें-

ए, उड्न देउ पहाडहरुलाई

कुनै दिन तिनले नचाहिँदो टक्कर गरे होलान्

अब नगर्लान्  

कुनै दिन तिनले अचाक्ली चकचक गरे होलान्

अब नगर्लान्

कहिलेकाहीं गह्रौं चिजहरु त्यसरी हल्का बनिदिंदा

तिम्रो क्रोध जाग्यो होला

अब फिर्ता देऊ  

तिनका पंखेटा र हातपाउहरु

अब मल्हमपट्टी गरिदेउ

तिनका हृदयका घाउहरु

अब पहाडहरु उत्ताउला हुने छैनन्

अब पहाडहरुले यज्ञको आगो छुने छैनन्

यत्तिको बुझ्झकी आग्रह सुनेर

इन्द्रको मन पग्लिएछ भने 

अब पहाडका हातपाउ निस्कनेछन् 

पहाडहरु पनि स्वच्छन्द चरा झैं उड्ने छन् |