सम्भव/असम्भव

एकदिन मैले भगवानलाई जिस्काएं,

‘मानिसलाई यहाँ कति मुश्किल छ -

आफ्नै एक दुइ जनालाई मनाउन

तिमी क-कसलाई मनाउँछौ ?

क-कसलाई बनाउँछौ ?

क-कसका पीर सम्झेर बस्छौ ?

क-कसलाई समाधान दिएर सक्छौ ?

हजारौं मानिस लाम लागेका छन्  

मन्दिर, मस्जिद र गुम्बाहरुमा

लाखौँ उभिएका छन् गंगा किनारमा

खेतका किसान, दुकानका ब्यापारी

जात्राका जात्रु, यात्राका यात्री

दुखी-गरीब, रोगी-कम्जोर,  

कैदी- बन्दी, अपराधी-चोर

नेता,कार्यकर्ता, दलाल, फटाहा

साराका सारा

तिम्रै सहारा खोजिरहेका छन्

तिमी

क-कसलाई आफ्नो हिसाबमा चढाउँछौ  

क-कसलाई के के बाँडेर भ्याउँछौ ?

तिमी साँच्चिकै त्यति सर्ब-शक्तिमान छौ ?’

भगवानले फिस्स हाँसेर भने –

‘असम्भव, मनुवा ! असम्भव,

त्यो असम्भव छ एक्लैले गर्न

त्यो असजिलो पनि छ – असाध्यै,

पढेकै होउला कतै,

कहिलेकाहीं रामले सीतालाई र

शिवले पार्वतीलाई सम्झाउन नसकेको

लक्ष्मी र सरस्वती नमिलेको  

गणेश र कुमार बाझाबाझ गरेको

स्वर्गमै पनि असजिलो छ धेरैथोक

कसैको वशमा छैन – सम्पूर्ण समाधान !’ 

तैपनि, 

मलाई ढाडस दिंदै

भगवानले भने – ‘त्यसैले त मैले  

राखिदिएको हुँ

धर्तीका हरेक प्राणीलाई

आफ्नो एक एक टुक्रा हृदय -

तिनकै अन्तस्करणमा  !’