Wednesday, November 23, 2016

हिंड्दा हिंड्दै












हिंड्दा हिंड्दै हिंडिएको रहेछ यत्रो बाटो
बसेको भए
बसिरहेकै हुनेथियौं एकै ठाउँमा
अब थकाइको
दुखाइको, पसिनाको
र भोक तिर्खाको भर्त्सना के गर्नु
तिनको सम्झना अब सुखद नै छ
ती बिना सम्भव हुनेथिएन यो यात्रा |

उक्लिंदा उक्लिँदै उक्लिइसकिएछ यति माथि
ओरालो लागेको भए यति नै झरिइन्थ्यो होला
अझ बेसी !
जीवनको र सामर्थ्यको
बरु एउटा सीमा होला
यात्राको कुनै सीमा छैन
र म “ऊ त्यो सीमासम्म पुगेर आएँ”
भन्ने मान्छे पनि भेटिएको छैन
प्रेमले, सद्भावले या करुणाले  
जसले यो उकालोको बाटो देखाइदियो
उसलाई कोटी धन्यबाद दिंदै
हामी लागौं
अझ माथि माथि | 

2 comments:

  1. सुन्दर कबिता,पढी राखौ जस्तो लाग्ने, नसकिए हुन्थ्यो जस्तो लाग्ने!!

    ReplyDelete

javascript:void(0)