तीस बर्ष पछि

तीस बर्षपछि

अकस्मात भेट हुँदा

उसले मलाई भन्यो -

साथी, तिमी त उस्तै रहेछौ,

बिल्कुल उस्तै !
बास्तवमा

हामी दुवै  

निक्कै धेरै  बदलिइसकेका थियौं |

फेसबुक नहेरेरै

हामीले एक अर्कालाई चिन्यौं,
कुरा यत्ति हो |

त्यतिबेला हामीले

संगसंगै बिताएको

आफ्नो बचपनको कुरा गरेनौं

खेत खेतै हिंडेर 

खोलो तरेर

ल्यात-ल्याती बग्दो कमेरे बाटोमा

मुश्किलले धानिंदै  

भीर-भीरै, कुलो-कुलै   

जुत्तैबिना स्कूल हिंडेको

झारमा खुट्टा पुछेको

काठका मुढामा बसेर पढेको

त्यो केही पनि कुरा गरेनौं 
माटे भित्ताले कर्यांग-मर्यांग कोरेका

धुश्रा-फुश्रा लुगाको कुरा पनि गरेनौं

कुरा भए त, 
केवल आ-आफ्ना कामका   

र परिवारका कुरा भए !    

यार,

उ त भेटियो, गयो    

उ भेटिनु भन्नु

आफ्नै सम्झनाको भल बग्नु रहेछ !

आफैसंग झन् गहिरो कुरा हुनु रहेछ !

ऊ गएपछि, सम्झें-

बर्खे खोलाले बाटो छेकेर

घर फर्कन नसकेको,

छुट्टीको दिन रहमा पौडेर  

तातो ढुंगामाथि जीउ सुकाएको,

चौर-चौरै कुहिरो समात्न दौडेको,

र खेत खेतै - बाँदर लखेट्न ,

खनिया खोज्न र ऐसेंलु टिप्न हिंडेको,
उसलाई पनि याद होला शायद
खैर,  

हामीले ती  कुरा गरेनौं  त्यसदिन

अहिले ऊ आधा-आधि शहरिया भैसकेछ,
म झन् पुरै !
मनभित्रको तस्बीरजस्तो 
कहाँ उस्तै रहेको छ र हाम्रो गाउँ पनि ?

छुट्टिनु अघि
अन्तिम मौका नछुटाई

मैले पनि उसलाई भनिदिएँ -

साथी, तिमी पनि त उस्तै रहेछौ,

बिल्कुल उस्तै !

बास्तबमा 

हामी दुवै 

निकै धेरै  बदलिइसकेका थियौं !