लघुकथा (घाम/जुन र पहिलो भेट)

दिनभरी यतै थियो
उ त्यो डाँडामाथि पुगेपछि
उज्यालो समेत सोहोरेर
घाम सुटुक्क कता लाग्यो
'ओइ !' भन्दै थिएँ
साथीले बोलाएर भन्यो
'अब घर फर्कने बेला भो
उ , घाम डुब्यो '
मैले सोधें – ‘पानीमा ?’
साथी बोलेन
(उसको बानि नै हो -
पुरा जवाफ कहिल्यै फर्काउँदैन)
मनमनै सोचें -
निर्बस्त्र पौडिन लाज लागेर
अंध्यारो रोजेको होला !
साइकल ठेल्दै
उसको पछि लागें

एकछिनपछि
मलाई समेत कसैले पछ्याए झैं लाग्यो
हेर्छु त
अलि मलिन
तर घाम जस्तै
उस्तै, उत्रै
हिंडिरहेको छ आकाशमा
'रुक, एकछिन !'
साथीलाई भनें
र कम्पित हुँदै आकाशतिर देखाएँ
'कतिन्जेलदेखि यो हाम्रो पिछा गरिरहेछ'
उसले भन्यो – ‘त्यो जुन हो ‘
सोचें- 'हेर्दा घाम जस्तै छ
पानीमा डुबेपछि
घाम जुन बन्दो रहेछ कि !
घाम निसास्सिएर
भूत पो बन्यो कि शायद ? '
डरले नछोडेपनि
पर पुगिसकेको साथीलाई
फेरि रोकेर सोध्ने कुरा भएन


बाटोभरि जुन मैसँग हिंडिरह्यो
घरि घरि फर्की हेर्दा
मिचिक्क हाँसिरह्यो
हिंडे/गुडेजस्तो समेत देखिन्न
न खुट्टा छ, न पांग्रा
बाटुलो अनुहार मात्रै छ
फेरि
जति कुदेपनि भेटेकै छ
डाँडाको छेलमा पनि देखेकै छ
उछिनेर आफू अघि जाने पनि होइन
जहाँ पुग्यो उहीं टक्रेको छ
अति भो भन्ठानेर
म चिच्याएँ -
‘तिमी को हौ ?’
(अंग्रेजीमा समेत सोधें - हु आर यु ?)

उसले विनम्रतापुर्वक जबाफ दियो -
‘म जुन हुँ ’
नबुझेर मैले सोधें- ‘घाम हौ ?’
‘होइन,’ उसले भन्यो –‘घाम मैले देखेको छु’
(अग्लो ठाउँमा हुनाले देख्यो होला, शायद
घामको नालीबेली सोध्न मलाई मन लागेन )
त्यसपछि
उसले कवितामा झैं भट्यायो -
‘कहिले छरपष्ट घाम हुन्छ
कहिले अँध्यारो सुनसान हुन्छ
अरु दिन घामछायाँ दोसाँध भेट्छु
यो बाटो भने म नबिराई हिंड्छु ’
किन हिंड्ने हो
त्यो त थाहा भएन
तर उसको कुरा नजाती लागेन

यत्तिकैमा
पर पुगिसकेको साथीले
चर्को स्वरमा भन्यो -
‘छिटो आऊ !
यो चालले त घर पुग्दासम्म
घाम उदाउँछ’
कुरो नबुझेर मैले सोधें-

‘घामलाई डुबेर पुग्यो ?’

(पानी बढ्तै पो चिसो भयो कि !)