शोकगीत (+)

शोकगीत

झरीले केही लेखिरहेछ
पोखरीको पानीमा
स्मृति विस्मृतिका भुल्काहरु खोपेर
छालहरू फुट्दै फैलिंदै बिलाइरहेछन्
छेवैका अग्ला रुखहरु पनि सोचमग्न छन्
सेता फूलहरु शोकमा डुबे झैं देखिन्छन
आज यो काठको बार पनि तप्तपाइरहेछ
कैयौं आँखा रसाए झैं गरी
हिंड्ने बाटो पनि चिप्लो देख्छु म

भाउजु चिया पकाउंदै हुनुहुन्छ चूलोमा
आगोले पनि
पानीकै भाषा बोल्दोरहेछ कहिलेकाहीं-
मौनता

असीन- पसीन हुँदै
दाई छिर्नुहुन्छ पसलमा
र भन्नुहुन्छ -
आज शहरको महसूर खेलाडीले जर्सी साट्यो
मैदान छोड्नै नमान्ने मानिस आज थाक्यो
उसंग
एउटा अन्तिम गोलको आशमा थियौं हामीहरु ......
बिहानैदेखि
भाउजुलाई पसल सुम्पेर
उसैको अबसान हेरेर फर्किंदैछु म

झरीले केही भरिरहेछ
आँगनको खोल्सोमा
आफैंले जमाएको पानीमाथि
------------------------------------------

हराएको मान्छेको बयान

आज सबै विवरण भरेर आएँ
नछुटाई दस्तखत गरेर आएँ
तिर्नुपर्ने सबैको, तिरेर आएँ
प्रिये, आज म हिंडेर आएँ

चोक गल्ली सबै नापेर आएँ
दिनभरिका घाम तापेर आएँ
आज सबै बत्ती कुरेर आएँ
शहरका सबै झ्याल घुरेर आएँ

हर भित्ताका नारा पढेर आएँ
सबै खण्डहरमा अडेर आएँ
सुन, आज सबैकहाँ पसेर आएँ
चिया पिउँदै एकछिन् बसेर आएँ

नबोल्नेसित पनि बोलेर आएँ
ओस्सिएको नाता खोलेर आएँ
सबैका पुरै कुरा सुनेर आएँ
आज मनमनै गुनेर आएँ

प्रिये, आज म यसरी हराएँ
कि आफ्नो शहर चिनेर आएँ
र बाँकि हिसाब छिनेर आएँ