हिउँको जबाफ

( हिउँ छर्ने त कहीं भेटिएन,
हिउँले भने जबाफ पठायो):

प्रिय गुनी जन,
म हिउँ हुँ, शिर्फ हिउँ
म कुनै वीउ होइन
उंचा आकाशबाट झर्नुपर्दा
कसैलाई चोट नपुगोस भनेर
फुस-फुस झर्ने गरेको छु
यो जाडो याममा
काम आउँला कि भनेर
कपासकै सिको गरेको छु
म हिउँ हुँ, सादा सेतो हिउँ
म चिसो छु कि के छु
मलाई के थाहा ?
मानिसहरुले 'हिउँको सिरक' भनेका छन्
मानिसहरुले 'हिउँको पछ्यौरी' भनेका छन्
'हिउँको दोलाईं ', 'हिउँको तन्ना',
'हिउँको बिछ्यौना' समेत भनेका छन्
कवितामा, कथामा, यात्रा-गाथामा
खुबै नै तारिफ गरेका छन्
तस्वीरले पाना भरेका छन्
त्यसैले फुर्किएर,
नौमास पर्खिएर
मंसिरैदेखि
उत्सुकतापूर्वक म कुरिबस्छु
र मौका मिल्नासाथ खस्छु,
वीउ झैं उम्रेर
फेरी वीउ बनाउने र
अनन्तसम्म निरन्तर हुनखोज्ने
कुनै ध्येय छैन मेरो
मलाई भेट्नुछ निर्वाणको पँधेरो
म हिउं हुं, निष्कपट सेतो हिउं

आफ्नै कति रहरहरु थाँती राखेर
सबैको खुशीको निम्ति
विनय र संवेदनले चुलिंदा चुलिंदै पनि
किन हो किन आजभोलि
अनिष्टका शंकाले मन घेरिएको छ
समय निकै नै फेरिएको छ
अग्ला शिखरहरु समेत
खलखली पसिना काढ्न थालेका छन्
'ऊफ, कस्तो गर्मी!' भन्दै
पछ्यौरी उतार्न थालेका छन्
कसैले त तताएकै छ है तलबाट !
काला धुवाँहरु बुर्कुसी मार्दै
उँभो उँभो सरेको मार
मैमाथि पोखिएको छ
'लौ, हिउँ त पग्लियो' भनेर
अखबारमा लेखिएको छ
खडेरी,अनिकाल र बाढीपहिरो समेतका
हर-सम्भावित हाहाकारमा
कारण मेरै देखिएको छ
कसै कसैले फेरि मलाई
'पानीको वीउ' भन्न थालेका छन्
माफ गर्नुस है, ए हजुर,
पग्लेपछि त म नै हुन्न
पानीको जिम्मा म लिन्न,
पानीको जिम्मा पानीलाई
कुवा,खोला,ताल र सागर
पानीका जुनसुकै मुहानीलाई

जाबो यौटा हिउँको जुनी,
यसो गरेपनि नहुनी,
उसो गरेपनि नहुनी !

नोट : यो कविताको प्रसंग केहि हदसम्म यसअघिको कवितासंग जोडिएको हुनाले (पहिला नपढ्नुभएको भए) त्यो समेत पढ़नुहुन अनुरोध गर्दछु