महाराज जुद्ध शमशेर,
आइबक्स्योस् मालिक !
कहाँनेर उभ्याउं हजुरको
शालिक ?
'म यहाँ किन ल्याइएं?' भनेर
बाटोमा हिंड्ने बटुवा,
बिद्यार्थी या अरु कसैलाई
हजुरले नसोधी बक्सेला
हजुरले शिर्फ बेला बेलामा
आफ्नो गर्जन दिईबक्सेला
आफ्नो हुकुम दिईबक्सेला
'यस्तो छाडातन्त्र चल्दैन' भनिबक्सेला |
मालिक,
हजुरले 'यो कुन ठाउँ हो?' नभनिबक्सेला
छक्क नपरिबक्सेला, ( उतिबेला थिएन पनि )
यो बिश्वबिद्यालय हो
विश्वकै सोच राखेर पढाई
हुने
राष्ट्रको आँखा
समाजको गहना
सभ्यताको सूचक
बिचारको पुन्ज
बहसको चौतारी
भविष्यको निर्माता
अनुसन्धानको कारखाना
अग्रगतिको इन्जिन .............
(कठै, हेरिबक्स्योस् त ब्याक-गियरमा लम्पसार परी बसेको !)
मालिक !
'यहाँ मेरो के काम?' नभनिबक्सेला
हजुरको हुकुमी राज टुटेको
सत्तरी सालपछि पनि
यहाँ उसरी नै हुकुम चल्छ
एउटा निरीह प्राणीलाई सिंहाशनमा राखिदिएर
सिंहदरबारले उसरी नै नायवी चलाउँछ
र कुत असुल्छ,
उतिबेलाका भाइ भारदारहरुको
जस्तै
यहाँ पनि भागबन्डा र कटाक्ष चल्छ,
र चल्छ-
बाहुबलीहरुको बलमिच्याइँ
फरक अलिकति मात्रै छ,
भारदारहरुले जिउमा या कतै लुकाइराखेको
खुँडा, खुकुरी, भाला या अरु कुनै हतियारको साटोमा
एउटा भुत्ते ताला हुन्छ
सबैको खल्तीमा
र त्यसैको सहारामा,
कुनै धूर्त लालचीको इशारामा
कसैसंग बदला लिने आत्महत्याको शैलीमा
'यहाँ बर्षमा तेह्र महिना
तालाबन्दी हुन्छ' भनें भनेपनि
हजुरले अट्टहासको हाँसो
नहाँसिबक्सेला,
अपत्यार नगरिबक्सेला,
मालिक !
म सुटुक्क भन्छु हजुरलाई
उनीहरु दावा गर्छन् आफूलाई
उनै विश्वेश्वर र
पुष्पलालका अनुयायी !
मेरो बिन्ति छ मालिक,
हजुर शालिक भएपनि
( यो मास्क हटाएर )
मालिकले झैं बोलिदिन पर्यो बेला
बेलामा
गर्जिन पर्यो गगनभेदी
स्वरमा
बोल्न नसक्नेहरुको आवाज
र सुनाइरहन पर्यो पटक पटक
चार भन्ज्यांग कटाइदिने
त्रास !
यहाँ ताला खोल्ने हिम्मत
कसैको नभएरै
मैले हजुरलाई गुहारेको हुँ
यहाँ सत्य बोल्ने हिम्मत
कसैको नभएरै
मैले हजुरलाई पुकारेको हुँ
|
