तृष्णा

ऊ भित्र गहिरोमा बस्छ

कुनै गुमनाम तपस्वी झैं

तर सबैभन्दा भड्किलो उही छ

उसको कामै के छ

मलाई बस्त्र बनाएर ऊ न्यानो ताप्छ

मेरा पैतालाबाट ऊ हिंड्छ

मेरा नजरबाट उसले हेर्छ

र

फेरि मैलाई हावामा उचालेर यसै यसै

फुत्रुक्क भुइंमा छोड्छ

मनको पहाडलाई कुटुकुटु खान्छ कतिबेला

र हठात् गहिरो पहिरो चलाउँछ

के भन्नु

आधा आधी होशको हाँगामा टेकाएर

आधा आधी बेहोशीको,

मदहोशीको पींगमा मच्चाएर

असंख्य चेहराहरुको फाँट फाँटै हिंडाएको छ उस्ले मलाई

अनन्त आँखाहरुको  डीलडीलै बगाएको छ उस्ले मलाई

रङ्गीन रहरहरुका स्वप्निल छायाँहरु टेकाएर 

बलौटे बगरहरुमा

मलाई आफ्नो एकलौटी घोडा बनाएर

कुदाएको कुदायै छ उसले

म पनि उस्तै छु,

एकदिन उसैलाई तबेलामा बाँधेर

एक्लै कतै हिंड्न मन गर्छु मात्रै !