छोरो आयो
र ऊ जताततै छायो
आँगन, पिंढी
छत, बार्दली
कोठा कोठामा
चोटा चोटामा
उही छायो
दौंतरीहरुले भने
छोरो आयो-लौ जाती भयो
अब तिम्रो एकलासको साथी भयो
हामी त मेसो मिले आउने न हौँ
तिम्रा कुरा सुन्ने भन्दा बढ्ता
आफ्नै गन्थन सुनाउने न हौँ
ऊ छोरो आयो
अब तिम्रो पीर हरायो
तिमी आफैंले जन्माएको,हुर्काएको
साथी हुनाले
उसले
तिम्रो कुरा पहिले सुन्ने छ
र यसो पो हो कि भन्ने छ
उसलाई बच्चा ठान्नुहुँदैन तिमीले
मुखले नभनेपनि
तिम्रा शब्द शब्द गुन्नेछ उसले
तिम्रो आकांक्षालाई अन्तर्मनमा उनेर
आफ्नो बाटो चुन्नेछ उसले
हेर आज यो घर
निकै उज्यालो देख्छु म |
हो त, साँच्चिकै
ऊ यहीं छ भन्ने हुँदा
फूलका रंग अझ गाढा लाग्दा रहेछन
झार-काँडाले पनि हेप्न छाड्दा रहेछन
बाटो हिंड्दा ठेस लागेपनि
मनमा उस्तो बिझ्दो रहेनछ
चर्को झरीमा एक्लै रुझेपनि
अत्यासले आँखा भिज्दो रहेनछ
सम्झी सम्झी हरेक कुरा
भरे छोरोलाई भनुँला भनेर
एउटा भरोसाको डोरो बन्दोरहेछ र
त्यसैले आफूलाई तान्दोरहेछ
आज ढुक्कै छु म
छोरो आएको खुशीले
सधैं हिंड्ने गरेको
यो अंधेरीखोला र एक्लेभीरको बाटो पनि
नौलो-पौलो लाग्दैछ मलाई |
धेरै समय बिराएर
घर आएको छोरो
झालमा फलेका लौका,करेला हेरेर खूब रमायो
कलिलो काँक्रोमा पिरो दलेर खूब खायो
हरिया मकै भाँच्न बारीमा पनि गयो
धान रोपेको हेर्न टारीमा पनि गयो
परदेश बसे पनि
छोरो परदेशी हुँदो रहेनछ
पराई झैं गजक्क फुलेर बस्तो रहेनछ
बिरलै बज्ने यो घरको फोन
आज तारन्तार बजिरहेछ
मतिर नहेरी हिंड्ने मान्छे समेत
उसलाई खोजिरहेछ
उफ!बार्दलीबाट चियाउने र बाटोमै घेर्नेहरु !
गौंडा उक्लेर / ओर्लेर उसलाई हेर्नेहरु !
आफूलाई त छोरो सानो लाग्छ अझै
छोरो त धेरैको छानो भैसकेको रहेछ
आफ्नो सोच पुरानो भैसकेको रहेछ
आफ्नो स्मृतिमा खेल्ने/ कुद्ने सन्तति
साँच्चिकै सबैको सम्पति भैसकेको रहेछ
अब फेरि छोरो
परदेश जान नपरे हुन्थ्यो नि है !
(साथी बसन्त गौतमजीको स्वदेश फर्कने खबरले उब्जाएका बिबिध तरंगहरुको ज्वार|उहाँलाई हार्दिक शुभकामना र धन्यबाद ! कविताका पात्र र परिदृश्य भने काल्पनिक हुन्|)
