सुस्केरा

 

मौन छन् दूर छन् आफ्ना, निषेधै मात्र ब्याप्त छ

आँखामा जिन्दगी घुम्छ, आँसुमा दैव नाच्दछ

‘सकिन, अब जान्छु म !‘ भन्ने पनि उदास छ,

काखैमा ढली अन्त्यमा ‘बिदाई!’ सुन्ने आस छ !

हरेक पल्लो घरमा कोही साह्रै बिरामी छ

भयको बिछ्यौना छ आशको सिरानी छ

आँखै अघिल्तिर मानिस खसेका छन्, चरा खसे झैं

छिनमै जिन्दगी छ छिनमै खरानी छ

प्रभु, यो कुन् असुर हो, लुकेरै खाईरहेछ

प्राणीको प्राण लुटेर मस्तले गाईरहेछ

कृष्णले पुतनालाई मिचे झैं मिच्न मिल्दैन ?

हरेक श्वासमा हाम्रो सुस्केरा आईरहेछ !