माथि माथि
अझ माथि
अझैँ माथि
गाँस्दै छु खाँवा, मेरी आमा
नभन्नु कसैलाई यो कुरा
मनमा छ छुरा
जति पोल्छ बाहिर
पोल्छ भित्र झन् त्योभन्दा धेरै न
यो हिमाल हैन, यो पहाड हैन म चढेको
यो हैन चिसो भित्ता त्यो अरुण खोलाको
यो तातो तावाबाट निस्केको हावा हो
कहाँ रुख छ ? कहाँ ओत छ ?
कहाँ छाँगो, कहाँ कलकल हिउँको पानी ?
बालुवामा तररर
चुहिएको पसिनाको मै हुँ खानी
कुन मृगतृष्णाले तान्यो यो मेरो जवानी
देख्दैछु जहाज उडेका नीलो नभमा
निधारमा रातो टीका लगाएर बिदा मागी
फेरि झर्लान् यहाँ कैयौं म जस्तै अभागी
कल्पिन्छु, सम्झन्छु अहिल्यै हो जस्तो -
अध्यागमनमा अगाडी पछाडी
देश छाडी घर छाडी
हिड्नेको लर्को उसपाली
तब चिच्याउँछ यो आत्मा - म हुँ नेपाली
मेरो बाबा,
सुनगाभा यहाँ फुल्दैन,
फुल्दैन गुराँस
यहाँ देख्न मिल्दैन बर-पीपल चौतारी
मन्दिर, पोखरी, रजहाँस
जब राति चर्किन्छ सिसा झैं यो शरीर
जब पोल्छ यो छाती
भेल झैं आउँछन् सम्झना भाँती भाँती
झस्किन्छु, तर्सिन्छु म
आखिरी यति न रैछ लेखेको
जब उठ्दैन साथी हिंजो संगै सुतेको
अनि प्रश्न गर्छु बेहिसाब आफैं माथि,
प्रश्नहरु फुट्छन जाती-नजाती
मेरा बुद्ध ! म छु क्रुद्ध
तर छन् अबरुद्ध सब बाटाहरु
यहाँ मान्छे होइन म हुँ एक औजार
यहाँ सरकार कहाँ हुन्छ,
हुन्छ औजार बजार्ने ठेकेदार
एक भाँचिन्छ त अर्का भेटिन्छन् हजार
यहाँ कस्का बेदनाको के छ सार ?
ए, चन्द्र र सूर्यको झण्डा, मलाई
नपठाउ यसरी आधा जलाई
मलाइ थेग्नु छ खालि
एक छानो एक मानो
जहान आफ्नो र सानो खेतबारी
मलाई फर्किन मन छ
पिजडा खुलेको चरा झैं
पंख उचाली
तर भन्ने कहाँ मैले, सुन्ने छ कहाँ ?
देख्न मिल्दैन ठूल्ठूलो सपना यहाँ
सपनाको बिंड छ धेरै टाढा
बिपनामा पनि यो निराशा
गाढा.....गाढा ...... गाढा ....!
माथि माथि .......................
