जीवनबोध

ए शितल बतास उठाऊ मलाई

ए न्यानो प्रकाश जगाऊ मलाई

भुलेर यो पीडा म हिंड्न चाहन्छु 

ए सेतो हिमाल बोलाऊ मलाई

यी तारा र चन्द्र, यो बादल हेरुंला

यी पर्बत र मैदान, त्यो जंगल हेरुंला  

यी मेरा नयनका परेली खुलुन्जेल

यिनै सम्झनाले मथिंगल भरुंला

यो चिर्बिर चराको, म सुन्दै बसुँला  

यो कल्कल खोलाको, म रम्दै बसुँला  

मेरो दुक्ख होला यो छोटो परिक्षा

फेरि मुक्त हाँसो, म गम्दै बसुँला

यो जोबन् यो जीबन् कति किमती छ

यो पलपल छ सुन्दर, अनौठो त्यति छ

मेरो प्रार्थनामा जति सत्य म छु

त्यति प्राप्ति मेरो वशमा रहेछ  

अब जिन्दगीको जति फुर्को बाँकी

छ ज्युने छु पुरा, कुनै धक् नराखी

म मान्छे हुनेछु, यो धर्तीको मान्छे  

डटी लड्छु जत्रै उठोस् न ल आंधी !