कुहिने चिज र सिन्थेटिक मन

कुहिनु त कमालको कुरा रहेछ 

खराब त नगल्ने, नकुहिने चिज पो रहेछ 

राख्दा पनि प्रदुषण 

फाल्दा पनि | 

एकदिन म फोहोर बेच्न हिंडें 

सरकारलाई मैले भनें- 

हामीसित फोहोरै फोहोरको थुप्रो छ – कुहिने, लिन्छौ ? 

सुन्नेबित्तिकै तिम्रा मन्त्रीहरु नाक खुंच्याएर हिंडे 

मैले अझै फकाएं- 

त्यो कुहिएपछि मल बन्छ - उखुबारीमा राखौंला 

ग्यास बन्छ घरघरमै - मार्सीभात पकाउँला 

बिजुली पनि बल्छ – नाथे कुलमान बेगरै 

ठोरीधाम र भ्युटावर समेत झलमल्ल पारौँला 

लिन्छौ ? 

अहँ तिम्रो रस बसेको देखिन 

सोच्यौ होला - यस्तो मैलो धैलोमा के चल्नु ? 

(आफूलाई चाहिँदा हेलिकोप्टरमै केक आउँछ !)  

म पनि गम्दै थिएं- धत्, मेरो धन्दा ! 

त्यत्तिका सुकिला हिमाल,

सुनौला फाँट 

र मनोरम तालको त कसैले चाल नपाएको बेला 

यस्तो फोहोरी प्रस्ताव ! 

त्यत्तिकैमा 

सरासर तिम्रो मझेरीमै छिरेर 

कसैले खासखुस गरेको सुनें- 

सरकार, 

एक पेग सिनित्त पिएपछि 

एक अर्ब सित्तैंमा मिल्ने 

पबित्र रक्सी छ, लिन्छौ ? 

तिम्रो अटेरी सिन्थेटिक मन 

त्यतैतिर भुतुक्कै फर्किएको देखें |