आलु (र ) कविता

एकदिन म

कविताको बिषय खोज्दै थिएँ,

चेतनले भन्यो,

हामी स्कूलको होस्टेल बस्दा 

आलु ताछ्थे एकजना दाई,  

चालीस बर्ष

आलु ताछेरै बित्यो उनको,

आखिर एकदिन

आलु ताछ्दाताछ्दै 

ड्यांङ्ग लडेर बिते उनी,

आह ! जीबन यसरी पनि कट्दो रहेछ !

उस्का कुरामा कुनै काब्य-तत्व नभेटेर

भित्तातिर फर्कें,

र एकछिन सोचिरहें,

हठात् सम्झें, 
म पनि चालीस बर्ष पुगें

थाहै नभई,

टीक-टीक बजिरहेको भित्तेघडी देखाएर

बुझक्कड झैं, उसलाई भनें –

हेर, धेरै सालपछि भेट्यौं हामी,  

संसारलाई यसरी कुदाउने घडी त

आफु जहाँको त्यहीं रहन्छ,  

र एकदिन प्वाक्क खसेर फुट्छ, भुइंमा  

जीवन त्यस्तै न हो !  

उसले के बुझ्यो, कुन्नि !  

आफ्नै उत्तरले असन्तुष्ट म भने

अझै पटक पटक झस्किन्छु -

कतै म पनि

आलु ताछिरहेको त छैन,

यस्तै कविताको नाममा ?